اینکه شما دیدید امام فرمودند :
«وصیت های این جوانان را بخوانید »
من حدسم این است البته در این مورد چیزی از امام نشنیدم
که این یک توصیه ی خشک و خالی نبود. امام آن وصیت نامه ها را خوانده بودند
و آن گلوله ی آتشین در قلب مبارکشان اثر گذاشته بود
و می خواستند دیگران هم از آن بی بهره نمانند.
کما اینکه خود من در طول سالهای جنگ و بعد از آن
تا امروز ، به حمدلله با این وصیت نامه ها تا حدودی انس داشته ام
و دارم و دیده ام برخی از این وصیت نامه ها
چطور حاکی از همان روح عرفان است.
راهی را که یک سالک در طول سی سال ، چهل سال طی می کند
ریاضت می کشد، عبادت می کند ، حضور پیدا می کند ،از اساتید فرا می گیرد ،
چقدر گریه ها ، چقدر تضرعها ، چقدر کارهای بزرگ این راه طولانی را یک جوان در ظرف
ده روز ، پانزده روز ، بیست روز در جبهه پیدا کرده و طی کزده است.
یعنی از آن لحظه ای که این جوان با هر انگیزه ای طبعا با انگیزه ی
دینی ، همراه با آن حماسه های جوانی به جبهه رفته و این حالت به تدریج در جبهه به یک
حالت عزم بر فداکاری و گذشت مطلق از
همه هستی خود تبدیل شده و او خاطرات و یا وصیتنامه خود را
نوشته است، تا لحظه ی شهادت ، این حالت همین طور لحظه به لحظه پر شورتر ،
و این قرب نزدیکتر ، و این سیر سریعتر شده است،
تا آن روزهای آخر و لحظه های آخر و ساعات آخر ،اگر چیزی از او مانده است، مثل یک گلوله ی آتشین
در دل انسان اثر می گذارد.
این جوانانی که خاطرات نوشتند و شهید شدند ، انسان در
نوشته هایشان، چنین خصوصیتی را خیلی به وضوح مشاهد می کند.
این رشحه ای از همان روح حسینی است.
مقام معظم رهبری (روحی فداه)8/10/76
